Pewnego dnia wziąłem Biblię do ręki i zacząłem czytać Psalm 119, który mówi: "Twoje słowo jest lampą dla moich kroków i światłem na mojej ścieżce". A owym czasie byłem w szpitalu, bardzo cierpiałem a moje życie wisiało na włosku. Gdy przywieziono mnie do szpitala byłem nieprzytomny, a kiedy się przebudziłem, przez dłuższy czas nie mogłem zrozumieć gdzie jestem. W czasie leczenia często rozmawiałem z innym pacjentem - mężczyzną, który miał ponad 80 lat. On mi powiedział, że kiedy wyzdrowieję powinienem zostać bratem zakonnym. Zapytałem go: "Nie mam odpowiedniego przygotowania - jak mógłbym zostać bratem?" Jeden z moich kuzynów pracował w szpitalu i to on przedstawił mnie Braciom św. Jana Bożego. Wraz z upływem czasu, powoli zaczynałem rozumieć, że wydarzenia w moim życiu zaprowadziły mnie do miejsca, w którym Boży plan w stosunku do mnie stał się jasny - Bóg ofiarowywał mi powołanie szpitalnicze. Zrozumiałem, że jeżeli odpowiedziałbym na to powołanie i zostałbym bratem zakonnym, byłbym w stanie kochać i pomagać ubogim, chorym i potrzebującym. Czuję, że Boże Słowo jest "lampą dla moich kroków i światłem na mojej ścieżce". Jezus powiedział nam: "Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych moich braci najmniejszych, Mnieście uczynili".