Urodzony w sobotę 12 lutego 1820 r., w Hawanie (Kuba).

Zmarł w Porto Principe, Camagüey (Kuba) w 1889 r.

Jego rodzice byli nieznani, miesiąc po narodzinach został oddany do sierocińca, bez żadnych dodatkowych informacji oprócz daty jego narodzin i tego, że nie został jeszcze ochrzczony. Nie znane jest pochodzenie jego powołania. Jako bardzo młody chłopiec poznał braci bonifratrów, którzy byli obecni od 1603 r. w szpitalu św. Jana Bożego w jego mieście. Zafascynowany charyzmatem szpitalnictwa i posługą na rzecz chorych, wstąpił do Zakonu Szpitalnego.

Od 1835 r. przebywa we wspólnocie Bonifratrów w mieście Puerto Príncipe (które od 1903 r. zmienia swoją nazwę na Camagüey), gdzie rozpoczyna kolejny etap w swoim życiu i gdzie w roku 1851, wybucha straszna epidemia cholery, podczas której angażuje się w posługę szpitalnictwa najpierw jako starszy pielęgniarz, a następnie od 1856 r., jako przełożony wspólnoty, nie zaniedbując jednak chorych i potrzebujących.

Tutaj pozostał pomimo różnych trudności przez 54 lata, praktykując szpitalnictwo, z czego przez 13 lat samotnie ze względu na spadek liczby kubańskich braci i powrót do domu braci z Hiszpanii.

Nasz Błogosławiony odznaczał się ogromnym oddaniem i miłosierdziem dla chorych, ubogich, niewolników, a jako starszy pielęgniarz szpitala, także w leczeniu wrzodów, odleżyn, ran, itp.

Pośród tylu trudów, pochłonięty miłością do Boga i bliźniego, zmarł w małym pomieszczeniu tego samego szpitala z powodu tętniaka aorty brzusznej w wigilię liturgicznego święta św. Jana Bożego, jego umiłowanego i wiernie naśladowanego Założyciela, aby wspólnie z nim nosić w niebie koronę sprawiedliwych. Jego pogrzeb był prawdziwym tryumfem uznania ze strony ludzi, którzy zawsze widzieli w nim postać Dobrego Samarytanina pochylonego nad każdą ludzką nędzą. Ci, którzy dawali o nim świadectwo określali go jako „człowieka sprawiedliwego, świętego, wzór cnót, ojca ubogich, apostoła miłości, świadka chrześcijańskiej miłości”.

Z biegiem lat jego postać stopniowo odchodziła w zapomnienie wśród jego braci, nieobecnych już na Kubie, ale nie wśród Kubańczyków, którzy z okazji stulecia jego śmierci 7 marca 1989 r. postarali się o rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego dzięki zaangażowaniu biskupa Adolfo Rodrígueza, a także ówczesnego przełożonego generalnego br. Briana O'Donnel’a.

Szczątki błogosławionego Valdesa spoczywają w kościele położonym przy jego byłym szpitalu.

Beatyfikowany 29.11.2008 r. w Camagüey przez Benedykta XVI (na podstawie Listu Apostolskiego).

Wspomnienie liturgiczne obchodzi się 12 lutego.