Dwanaście lat temu przedstawił się światu   prostymi i wzruszającymi słowami „Bracia i siostry, dobry wieczór”, natychmiast budując most znajomości i człowieczeństwa, zrywając z tradycyjną formalnością i zbliżając się do ludzkich serc. W ostatnią niedzielę, z typową dla siebie rozbrajającą spontanicznością, pozdrowił pielgrzymów obecnych na Placu Świętego Piotra słowami „Drodzy bracia i siostry, Wesołych Świąt Wielkanocnych”. Następnie, jak kochający ojciec w swoim ostatnim przemówieniu, wezwał wiernych do zaufania zmartwychwstałemu Chrystusowi, do ponownej nadziei i zaufania innym, do nadziei na pokój, kierując swój wzrok na wszystkie kraje ogarnięte wojną, a na koniec pożegnał się ze światem, udzielając ostatniego błogosławieństwa Urbi et Orbi. Każdy z nas ma niezatarte wspomnienie papieża Franciszka, papieża, który zawsze okazywał szczególną troskę o ubogich, chorych, więźniów, migrantów i uchodźców.

Wizja papieża Franciszka jako „szpitala polowego” odzwierciedla jego przekonanie, że Kościół musi być zawsze gotowy do leczenia ran ludzkości, oferując pocieszenie i pomoc potrzebującym.  Obraz ten stał się symbolem jego pontyfikatu, wyrażając jego zaangażowanie w służbę najsłabszym i cierpiącym. Podczas audiencji w dniu 1 lutego 2019 r., z okazji LXIX Kapituły Generalnej naszego Zakonu, zwrócił się do obecnych w następujący sposób: „Dialogujcie, dyskutujcie i planujcie wspólnie, wychodząc od waszych korzeni, teraźniejszości i przyszłości waszego życia i misji, zawsze wsłuchując się w głos tak wielu chorych i potrzebujących, tak jak czynił to św. Jan Boży: człowiek rozmiłowany w Bogu i współczujący chorym i ubogim. [Pasja i współczucie to energie Ducha Świętego, które nadadzą sens waszej szpitalniczej misji, ożywią waszą duchowość i nadadzą jakość waszemu braterskiemu życiu we wspólnocie. W osobie konsekrowanej i w każdym ochrzczonym nie może być autentycznego współczucia dla innych, jeśli nie ma pasji miłości do Jezusa. Pasja dla Chrystusa pobudza nas do proroctwa współczucia. Niech sprawa człowieka rozbrzmiewa w was jako sprawa Boga. W ten sposób, czując się rodziną, zawsze będziecie mogli służyć zranionemu i choremu światu.