Święty Benedykt Menni, a właściwie Angelo Ercole, urodził się w Mediolanie 11 marca 1841 roku, porzucił pracę w banku, aby poświęcić się, jako noszowy, rannym w bitwie pod Magentą.

1 maja 1860 roku wstąpił do nowicjatu zakonu szpitalnego Santa Maria d'Aracoeli w Mediolanie, profesję złożył w 1864 roku, a święcenia kapłańskie przyjął w 1866 roku. W wieku zaledwie 26 lat wyjechał do Hiszpanii z trudnym zadaniem odrodzenia Zakonu, po smutnym okresie represji napoleońskich i antykościelnych reżimów politycznych, które następowały po sobie aż do jego czasów.

Udało mu się to pomimo tysiąca trudności, ale ojciec Menni, przekonany o słuszności swoich racji i pocieszony głęboką komunią z Chrystusem i Kościołem, potrafił przeciwstawić się przeciwnościom i kontynuować swoją owocną pracę w służbie społeczeństwu i królestwu Bożemu, a w ciągu dziewiętnastu lat jako Prowincjał założył piętnaście dzieł.

Dzięki jego odnowie i impulsowi rodzina zakonna odrodziła się również w Portugalii i Meksyku.

Następnie był wizytatorem apostolskim Zakonu, a także Przełożonym Generalnym. W 1881 roku Ojciec Menni potrafił wspaniale wykorzystać pewne możliwości tkwiące w duchowości swojego Zakonu, stając się założycielem nowego zgromadzenia sióstr zakonnych poświęconych opiece nad kobietami chorymi psychicznie: Siostry zakonne od Najświętszego Serca Jezusa.

Zmarł w Dinan we Francji w 1914 roku, ale spoczywa w Ciempozuelos, w swojej Hiszpanii.

Jest świętym od 1999 roku, a zatem chwałą Zakonu Bonifratrów. Bracia mają w nim świetlany przykład w służbie choremu, utożsamianemu z Chrystusem.