Brat Ryszard był człowiekiem bogatym w ludzkie, intelektualne i duchowe dary, które umiał rozwijać i wykorzystać w służbie innym. Ta jego szczególna troska, skierowana ku najbardziej potrzebującym, wynikała z wyjątkowej wrażliwości i głębokiego człowieczeństwa, które kultywował w swoim sercu; postaw, które były częścią jego codziennego życia, a to nierzadko oznaczało, że ktoś uważał go za naiwnego i nieostrożnego. Ale tylko głupcy i naiwni mogli tak myśleć! Nasz Święty natomiast był tym, który z pasją, poświęceniem i całkowitą miłością, żył nauką Chrystusa, który przeszedł przez ten świat dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich ludzi. Św. Jan Paweł II, w swojej homilii podczas kanonizacji, która miała miejsce 1 listopada 1989 r. powiedział: "W ciągu zaledwie trzydziestu trzech lat, tylu samych co lata Chrystusa, którego miłował ponad wszystko, Ryszard Pampuri uczynił swoje życie całkowitym darem dla Boga i braci"

Erminio Filippo Pampuri, który po profesji zakonnej stał się bratem Ryszardem, był lekarzem ciała i duszy, a jego życie było, całkowicie ukierunkowanego na naśladowanie Jezusa - Dobrego Samarytanina. Przed wybuchem pierwszej wojny światowej rozpoczął studia medyczne, ale wkrótce został powołany do wojska, gdzie niósł pomoc rannym żołnierzom. Po zakończeniu konfliktu, z wyróżnieniem ukończył w 1921 r. medycynę i chirurgię na Uniwersytecie w Pawii i natychmiast zaczął wykonywać swój zawód, głównie w Morimondo, gdzie był lekarzem szczególnie szanowanym i lubianym przez mieszkańców. Ofiarność była jedną z jego cech charakterystycznych. Kiedy odwiedzał chorych Erminio przynosił im żywność, lekarstwa, koce, ubrania, a często nawet pieniądze. Do Zakonu Szpitalnego wstąpił w Mediolanie 22 czerwca 1927 r. Po roku nowicjatu, który odbył w Brescii, 24 października 1928 r., złożył śluby zakonne. Został mianowany dyrektorem gabinetu dentystycznego znajdującego się przy szpitalu Bonifratrów w Brescii, który był odwiedzany głównie przez ubogich i robotników. Tutaj brat Ryszard, mimo jego już i tak słabego stanu zdrowia, z niestrudzonym miłosierdziem, dokładał wszelkich starań, aby wszystkim pomagać, zdobywając szacunek i uznanie mieszkańców Brescii.

Także w swoim życiu zakonnym brat Ryszard, jak zawsze, był wzorem chrześcijańskiej doskonałości i miłości dla wszystkich: współbraci, chorych, lekarzy i personelu medycznego. Był bardzo ceniony za swoje kompetencję i ogromne umiejętności zawodowe, którym towarzyszyła pokora i prostota. Podczas krótkiego ziemskiego życia, poprzez konkretne praktykowanie miłosierdzia, bratu Ryszardowi udało się wyznaczyć nową drogę do świętości. W związku z nagłym nawrotem zapalenia opłucnej nabytego podczas służby wojskowej, które przerodziło się następnie w odoskrzelowe zapalenie płuc, 18 kwietnia 1930 r. został przetransportowany z Brescii do Mediolanu, gdzie zmarł w opinii świętości 1 maja w wieku zaledwie 33 lat.

Św. Ryszard Pampuri został beatyfikowany przez św. Jana Pawła II 4 października 1981 r. Kilka miesięcy później, za wstawiennictwem błogosławionego wówczas Ryszarda Pampuri miał miejsce kolejny cud. W niewytłumaczalny sposób, 5 stycznia 1982 r., wyzdrowiał dziesięcioletni hiszpański chłopiec, Manuel Cifuentes Rodenas, poważnie raniony w lewe oko. Chłopiec, który miał przejść delikatną operację, wyzdrowiał w ciągu jednej nocy, po tym jak jego ojciec umieścił wśród bandaży obraz świętego z Pawii. Dzięki uznaniu przez specjalną komisję również tego cudu, bł. Ryszard został kanonizowany 1 listopada 1989 r. przez św. Jana Pawła II.