Wierzę, że jako brat św. Jana Bożego, mogę dać z siebie bardzo dużo w mojej codziennej posłudze. Jestem odpowiedzialny w szpitalu za pawilon nr. 2. Bardzo lubię być blisko pacjentów, słuchać ich, opiekować się nimi i ich rodzinami. Codziennie staram się przejść przez wszystkie oddziały szpitala, aby móc dostrzec potrzeby i troski współpracowników, porozmawiać z nimi, podzielić się dobrym słowem, gdy mają jakieś problemy, towarzyszyć im w bólu, ale także dzielić się radościami. Zarówno pacjenci, jak i współpracownicy niezmiernie dużo mnie uczą i jest to bardzo ubogacające doświadczenie. Sądzę, że nasze zadanie w dziełach polega na przekazywaniu wartości i powierzaniu innym funkcji, które mogą za nas wykonać. Żyjemy w czasach zmian, nie powinniśmy bać się utraty władzy, nie możemy trzymać się jej kurczowo. Powinniśmy przygotować się, patrząc w przyszłość, na to, że nasze wspólnoty będą mniej liczne. Jednak mimo wszystko możemy utrzymać żywy charyzmat św. Jana Bożego. To, że jestem przełożonym braci oznacza, że ciąży na mnie odpowiedzialność za to, aby we wspólnocie panował duch braterstwa, a ciężar obowiązków były dostosowany do możliwości każdego współbrata.