Do Rodziny Szpitalnej przynależę od 2008 roku, kiedy to, jako wolontariusz, po raz pierwszy, pomagałem przy realizacji projektu w ośrodku psychiatrycznym w Zapopan. Tam usłyszałem o charyzmacie Zakonu i dziełach św. Jana Bożego.

Jeszcze w tym samym roku, zostałem zatrudniony jako dyrektor administracyjny. Na tym stanowisku musiałem stawić czoła wielu trudnościom, ze względu na sytuację, jaką przeżywał Zakon w kraju, w wyniku bardzo skomplikowanych uwarunkowań, przede wszystkim ekonomicznych, ale także z powodu zmian, które wymagały zaangażowania wszystkich członków wspólnoty.

Z upływem lat i rozwojem osobistym, który jest wynikiem przebywania z ludźmi z różnych stron świata, o różnych osobowościach i z różnym spojrzeniem na świat, ale takim samym celem, jakim jest służba najsłabszym i potrzebującym, zaczyna się lepiej rozumieć ten janowy dar.

Dlatego teraz, jako dyrektor generalny, widzę, że Zakon Szpitalny tworzy przestrzeń transcendentną także dla świeckich. Wspiera i wierzy w rozwój duchowy wszystkich członków tworzących Rodzinę Szpitalną, co pobudza pragnienie kontynuacji powierzonej misji.