Bóg wzywa nas do posługi poprzez znaki zewnętrzne oraz kryzysy i cierpienie wokół nas. W przypadku mojego powołania, wszystko zaczęło się w szpitalu św. Jana Bożego w Tanguiéta, w 1981 r., kiedy podczas urlopu bożonarodzeniowego udałem się w odwiedziny do mojego kuzyna, który – ugryziony przez psa – chorował na wściekliznę. Mimo jego ciężkiego stanu (spodziewano się najgorszego) bracia zajmowali się nim z największym poświęceniem.

To właśnie wtedy poczułem to szczególne uczucie, to powracające wewnętrzne pytanie: “Dlaczego nie postępujesz jak oni, dlaczego nie służysz innym?”. Po przemyśleniach wspomniałem o tym mojemu kierownikowi duchowemu – Ojcowi Boulot, misjonarzowi ze Stowarzyszenia Misjonarzy Afryki. Były jednak dwa problemy: po pierwsze byłem neofitą (chrzest przyjąłem zaledwie dwa lata wcześniej) a po drugie, do poświęcenia się Bogu inspirowała mnie lektura dzieł świętego Augustyna i w związku z tym, dla mnie jedyną formą tego poświęcenia było kapłaństwo.

Ojciec Boulot wyjaśnił mi, że są różne rodzaje powołania w Kościele katolickim oraz pomógł zrozumieć charyzmat braci szpitalnych św. Jana Bożego. Przyrzekł mi również, że przy najbliższej okazji, wspomni o mnie braciom.

Po kilku wizytach jako aspirant, w wieku 21 lat, 1 października 1983 r. zostałem przyjęty do nowicjatu Zakonu Szpitalnego Św. Jana Bożego w Tanguiéta, a profesję czasową złożyłem 26 stycznia 1986 r.

Z wezwaniem Boga łączy się zawsze szczególna misja. A do wypełnienia misji należy się przygotować i dlatego skończyłem kursy dla pielęgniarzy dyplomowanych w Afagnan. Po otrzymaniu dyplomu, 8 marca 1993 r., złożyłem profesję wieczystą razem z br. Olivierem Atoukoté.

W latach 1993-97 studiowałem na Papieskim Uniwersytecie Salezjańskim w Rzymie, gdzie 20 czerwca 1997r. otrzymałem tytuł magistra nauk pedagogicznych. Następnie wróciłem do Afryki, gdzie w latach 1997-99 byłem magistrem nowicjuszy w Agoé-Nyivé.

W lutym 1999 r. zostałem Delegatem Generalnym Delegatury “Św. Ryszarda Pampuri” obejmującej Benin i Togo. W latach 1999-2001 byłem także przeorem wspólnoty oraz dyrektorem szpitala św. Jana Bożego w Afagnan.

Podczas Kapituły Generalnej Zakonu Szpitalnego, odbywającej się w Grenadzie (Hiszpania) w listopadzie 2000 r., zostałem wybrany Radnym Generalnym. Funkcja ta daje dużo satysfakcji, ale również wiąże się z ogromną odpowiedzialnością.

Od zakończenia kadencji radnego w roku 2007, jestem ponownie członkiem wspólnoty w Afagnan. W latach 2008-2010 byłem kierownikiem tutejszej Szkoły Pielęgniarzy, a od Kapituły Wiceprowincji Św. Ryszarda Pampuri, która odbyła się w maju 2010 r. jestem dyrektorem naszego szpitala.

Powołaniem Braci Szpitalnych idących za przykładem Jezusa oraz św. Jana Bożego jest opieka nad chorymi w duchu chrześcijańskim, co przede wszystkim znaczy: “Postępować godnie wobec wszystkich osób, szczególnie wobec tych, którzy doświadczają cierpienia, głodu, bólu i choroby.”