Pod koniec roku 2012, dołączyłem do wielkiej Rodziny Szpitalnej, by wspomagać jej działalność duszpasterską. Miałem za sobą trzy lata życia w kapłaństwie, gdy biskup zadecydował powierzyć mi funkcję kapelana w szpitalu.

Było to doświadczenie, które naprawdę bardzo wiele wniosło do mojego powołania i życia konsekrowanego. Powołanie realizuje się w konkretnej misji. Duszpasterstwo służby zdrowia jest zaś misją szczególną i uprzywilejowaną. Mam możliwość udzielania sakramentów braciom, pacjentom, współpracownikom i ludziom mieszkającym w pobliżu szpitala.

Naprawdę jest to kroczenie  ramię w ramię z ludzkim bólem i cierpieniem. To pomaganie tym, którzy cierpią. To przyjęcie na nowo na swoje barki ciężaru niepokojów i łez osób potrzebujących. To niesienie z odwagą cierpiącego Chrystusa ukrytego w każdym z pacjentów.

Niniejsze świadectwo jest czymś więcej niż zwykłym stwierdzeniem faktów. Jest obiektywnym uznaniem osiągnięć będących owocem cichego i pełnego poświęcenia wysiłku i pracy wielu osób. Komitet Duszpasterstwa jest organem, który umożliwia ukierunkowanie wszystkich działań zgodnie z charyzmatem szpitalnictwa. Jestem świadkiem tego, jak bracia nieustannie troszczą się o zapewnianie pacjentom opieki i godnego życia. Ich zaangażowanie udziela się współpracownikom i ich inspiruje.

Pełnienie posługi w tej rodzinie jest wspaniałym Bożym błogosławieństwem, które wzmocniło moje powołanie i zachęciło mnie, by dawać z siebie to, co najlepsze, “czyniąc dobro i czyniąc je dobrze”.